Фразеалагічная канцэптуалізацыя эмоцыі сораму ў беларускай мове

Abstract

Мова выступае інструментам канцэптуалізацыі і спосабам фіксацыі вынікаў гэтага працэсу – нашай карціны свету, нашых ведаў аб ім. Для гэтага мова мае мноства сродкаў і шляхоў і спосабаў, але, паводле заўвагі Е. Верашчагіна, „толькі тры моўныя адзінкі – слова, фразеалагізм і афарызм – валодаюць выключнай здольнасцю да назапашвання пазамоўнай інфармацыі, бо менавіта іх семантыка „можа вычляняць сферу, названую фонам” [Верещагин 1980: 303]. З названых трох адзінак аб’ектам нашай увагі абраны фразеалагізмы як самыя „культураносныя” адзінкі мовы, да таго ж здольныя, з аднаго боку, кансерваваць форму і змест – „нацыянальныя звычаі, павер’і, гістарычныя паданні, вобразнае бачанне свету” [Мокиенко 1999: 18 – 19], з другога боку, выступаць адным з галоўных сродкаў рэканструкцыі моўнай карціны свету.