Фактар праваслаўнай царквы ў дзяржаўным будаўніцтве і міжнародных адносінах ва Усходняй Еўропе 1918-1925 гадоў

Abstract

Пасля распаду Расійскай імперыі новаствораныя дзяржавы сутыкнуліся з праблемай праваслаўнай царквы: яе пераважна рускі характар прыходзіў у супярэчнасць з пабудовай нацыянальнай дзяржаўнасці, вернікі царквы складалі ў асноўным нацыянальныя меншасці, што ставіла пытанне аб іх інтэграцыі ў дзяржаву, а сама царква ў гэтых краінах заставалася залежнай ад разгромленай савецкімі ўладамі РПЦ, што выклікала апасенні аб выкарыстанні яе ў якасці “пятай калоны” бальшавікоў. На становішча царквы ў гэтых дзяржавах уплывалі і канфлікты паміж асобнымі краінамі, напрыклад, у выпадку Польшчы і Літвы. Пытанню, якім чынам улады Польшчы, Літвы, Латвіі, Эстоніі, Фінляндыі і Грузіі падыйшлі да вырашэння дадзенай праблемы, прысвечаны дадзены артыкул.