Функцыі страху ў сучасным беларускім хорары і чылеры

Abstract

У артыкуле разглядаюцца функцыі страху ў сучасным беларускім хорары і чылеры на прыкладзе твораў “1813” У. Садоўскага, “Локісаў” А. Клінава, “І тады я памёр” А. Казлова, “Крывавы памол” С. Сокалава-Воюша. Мэта даследавання – акрэсліць кола функцый, якія выконвае страх у беларускім чылеры і хорары, вывучэнне асаблівасцяў іх рэалізацыі ў творах, чаго дагэтуль у сучасным літаратуразнаўстве здзейснена не было. У ходзе даследавання атрыманы наступныя вынікі: страх надае творам займальнасць, падтрымлівае цікавасць чытача, але і патрабуе ад пісьменнікаў крэатыўнасці ў спосабах стварэння адпаведнай атмасферы; адлюстроўвае рэчаіснасць праз прызму міфа; апелюе да пачуццяў чытача, абуджаючы страхі, схаваныя ў падсвядомым; праз пачуццёвы вопыт рэцыпіента дазваляе рабіць алюзіі на самыя розныя з’явы і інш.